!!~แฟนฟิคหัวขโมยแห่งบารามอส ตอน ...จากเฟริน ถึงพระเจ้า...~!!

เนื้อเรื่อง

หวัดดีพระเจ้า

                                               
ผมชื่อ เฟริน เดอเบอโรว์ หัวขโมยแห่งบารามอส

ส่วนอีกชื่อที่ท่านคงจะรู้

               
ตอนนี้ผมนั่งเหม่ออยู่ในงานเลี้ยงส่งสำหรับนักเรียนปี 7 ที่กำลังจะต้องก้าวเท้าเดินออกจากโรงเรียนพระราชาเอดินเบิร์กไปในวันพรุ่งนี้

               
ฟังดูใจหายเหมือนกันนะฮะ

ก็แน่หละสิ พวกเราทั้งชั้นปี รวมถึงพวกปราสาทขุนนาง ปราการปราชญ์ หรือแผ่นดินประชาชนที่ผมไม่ค่อยได้สนิทนักหรอก (ยกเว้นย้ายถิ่นไปแหย่มเค้าเท่านั้น) ก็ถือว่าเจอประสบการณ์ทั้งดีและไม่ดีกันมาตั้ง 7 ปีที่เรียนด้วยกัน

พระเจ้า... ท่านอาจจะไม่ทราบว่า ทำไมหัวขโมยอย่างผมถึงมาอยู่ในโรงเรียนแบบนี้ได้

คงต้องย้อนไปนานเลยหละ

ตั้งแต่วันที่ผมนั่งอยู่ในเกวียนปุๆปะๆที่กำลังเดินหน้าเข้าสู่เอดินเบิร์ก

เพราะพ่องี่เง่าของผม ซึ่งท่านคงรู้ว่าใคร ได้เสนอแผนการประหลาดๆเหนือกระดานหมากรุก (ที่เจ้าตัวแพ้ผมไปอย่างราบคาบ)

ก็แน่หละครับ ถ้าท่านเป็นผม ใครจะไปคิดว่าคนอย่างมาดัสจะคิดแผนแบบนี้ได้

นั่นหละครับ คือ จุดเริ่มต้น

ต่อจากนั้น เรื่องราวมากมายก็เกิดขึ้นกับผม ภายใต้กำแพงโรงเรียนพระราชา

ไม่ว่าจะเป็นเรื่องร่างกายอันพิลึกพิลั่นของผม หมากกระดานเกียรติยศ

และที่ระทึกใจที่สุดก็คือเรื่องของประหลาด 4 อย่างนั่น มงกุฎ คทา แหวน และดาบ แล้วก็เรื่องตัวจริงของผม

ซึ่ง 2 เรื่องนี้ก็ทำให้เกิดเหตุการณ์ที่พลิกจากหัวขโมยตัวจ้อยไปเป็นผู้ยิ่งใหญ่ของ 2 แผ่นดิน เอเดนและเดมอสเลยก็ว่าได้

จนทุกวันนี้บางครั้งผมก็ยังนึกอยู่เลยว่า มันเป็นความฝันรึเปล่า

แต่ผมและท่านคงรู้ว่า ตอนนี้ผมตื่นแล้ว และมันเป็นเรื่องจริง

อย่างน้อยเรื่องราวเหล่านี้ก็จบลงด้วยดี

ผมยังคงมีความสุขเหมือนเดิม

และสามารถใช้ชีวิตอยู่ได้เหมือนเดิมโดยไม่ต้องเป็นทั้ง ‘คนถ่อยของเอเดน’ และ ‘คนชั่วของเดมอส’

แล้วที่ดีที่สุด คือ ผมยังคงมีคำว่า “มิตรภาพ” เหลืออยู่ และมันแนบแน่นกว่าเดิม

พอจบเหตุการณ์อันยิ่งใหญ่นั้น ถึงแม้จะมีเรื่องราวมากมายในระหว่างที่ผมใช้ชีวิตในเอดินเบิร์ก
แต่

เมื่อเทียบกับเรื่องในคราวนั้น เรื่องที่ผมเจอก็กลายเป็นเรื่องเล็กน้อยไปทันที

โดยเฉพาะหมากกระดานที่ผมคิดว่า ถึงปีต่อๆมาผมจะโดนขอร้องแกมบังคับให้เป็นผู้เดินหมาก
แต่ผมก็ยังคิดว่าเหตุการณ์หมาก 2 ครั้งที่ผ่านมา ยังยิ่งใหญ่กว่าอยู่ดี

ส่วนผลแพ้ชนะ ก็ต้องเป็นป้อมอัศวินอยู่แล้วสิฮะ

แน่นอนว่า ถึงแม้ผมจะผ่านการเรียนแต่ละชั้นมาได้

แต่คะแนนสอบของผมก็ไม่ได้ดีไปกว่าเดิม (ผมก็ยังงงว่าผมผ่านมาได้ยังไง)

ยิ่งวิชาการใช้เวทของผม ก็ยังร่อแร่เหมือนเดิม

พระเจ้า ท่านอาจจะยังสงสัยอีกข้อหนึ่ง

ว่าเวลาหลายปีที่ผ่านมา ทำไมผมถึงยังคงไม่เป็นหญิงเต็มตัวซะที

ผมไม่อยากจะตอบคำถามนั้นนะ

อืม...แต่ผมก็ต้องยอมรับความจริงสินะ

คำตอบก็คือ ผมยังต้องอาศัยแหวนของพ่อ (เอวิเดส) อยู่ดี

ถึงแม้มันจะหายหลายครั้งหลายหนจากฝีมือการซ่อนของคาโลและคิล

แต่ก็ไม่เป็นปัญหานักเพราะแค่เรียกเจ้ากวาง ก็ได้แหวนใหม่มาแล้ว

ซึ่งตรงนี้ก็ยังทำให้คาโลหงุดหงิดอยู่เรื่อย

และคิลก็จะพูดประโยคประมาณว่า “ถ้าแกไม่รีบเป็นผู้หญิงจริงๆซะที ระวังเหอะๆซักวันคาโลจะทนไมได้”

แน่นอนว่าผีพี่สาวจอมแสบก็พูดแบบนี้เหมือนกัน (แต่มักจะเติมประโยคแบบว่า “เพื่ออนาคตราชวงศ์คาโนวาลนะคะนายหญิง”)

อืม...แล้วอีกเรื่องนึงที่ผมยังลืมไม่ได้

ก็คือเรื่องพ่อมาดัสของผม แน่นอนว่าตอนนี้เค้าคงเดินเล่นอย่างมีความสุขบนเกาะสวรรค์แดนใต้แล้ว

ข้อดีของการที่เค้าไม่อยู่ในเอเดนก็คือ จะได้ไม่ต้องมาค่อยหาเรื่องวุ่นวายให้ผมอีก (ใครกันแน่ฮะ
ที่ก่อเรื่องวุ่นวายตลอดอ่ะ)

แต่ไม่นานผมก็รู้ว่าผมคิดผิด พ่อยังคงติดต่อมาเสมอ และมักมีแผนการประหลาดๆบางอย่างติดมือมาด้วยเสมอเวลามาหาผมตอนปิดเทอม

จนผมต้องมานั่งคิดแล้วคิดอีกว่าผมจะหนีพ่อไปอยู่เดมอส จะพ้นไหมน้า

แต่ผมว่าพ่อก็คงหาเจออยู่ดีน่ะ

เอาล่ะ!! ผมคิดว่าผมคงตอบคำถามของท่านหมดแล้วนะ

ส่วนสิ่งที่ผมอยากจะบอกท่าน พระเจ้า

คือ...

ถึงพรุ่งนี้แต่ละคนก็ต่างมีทางที่ตัวเองต้องเดิน ทางของแต่ละคนก็คงไม่เหมือนกัน และก็ยากที่จะ
มาบรรจบกัน

ในเอเดนที่กว้างใหญ่ หรือจะในเดมอส หรือจะในสโนว์แลนด์อันเหน็บหนาว ทางของแต่ละคน
ก็คงทอดยาวอยู่ในนั้น

แน่นอนว่าผมก็มีทางของผมเอง ถึงตอนนี้ผมจะยังเลือกไม่ได้ว่าทางของผมจะอยู่ที่เอเดนหรือเดมอสดี

แต่ผมก็ยังหวัง พวกเราได้มาพบกันอีก ได้มาอยู่ด้วยกันอีก

และหวังว่ามิตรภาพที่ดีของพวกเราจะไม่เลือนหายไปตามกาลเวลา ให้แนบแน่นยิ่งขึ้นมากกว่าเดิม

สุดท้าย ผมขอสัญญาว่า ผมจะไม่ลืมเรื่องราวในรั้วโรงเรียนพระราชาแห่งนี้

ไม่ลืมว่าผมมีเพื่อนที่ดีที่สุดได้ก็เพราะที่นี่

ไม่ลืมว่าผมได้ก่อเรื่องวุ่นวายไว้มากที่ไหน

และไม่ลืมว่าผมได้มีประสบการณ์ชีวิตที่ดีๆที่ไหน

ผมขอสัญญากับท่าน...พระเจ้า

ผมตื่นจากห้วงความคิดมาสู่โลกแห่งความเป็นจริง

สายตากวาดมองเพื่อนแต่ละคนที่หมดสภาพเมื่อเครื่องดื่มบางอย่างที่ครี๊ดแอบนำมาแบ่งให้

รอยยิ้มก็ปรากฏบนในหน้า

ถึงวันพรุ่งนี้เราจะไม่ได้มีโอกาสมาอยู่ด้วยกันแบบนี้อีกแล้ว

แต่ก็อย่างที่ผมสัญญา...ว่าจะไม่ลืม...

***********************

หลังจากจบฟิคยาวบารามอสไปแล้วนะคะ เอก็กลับมาแต่งฟิคอีกครั้ง แต่คราวนี้เป็นฟิคสั้นนะคะ

ช่วงนี้ก็ยุ่งๆ จะเปิดเทอมอยู่แล้ว เศร้า...

ยังไงอ่านแล้วก็ช่วยเม้นกันหน่อยนะคะ อยากรู้ว่าชอบกันมั้ย

แล้วแต่งแบบนี้ดีมั้ย

ขอบคุณคะ